Szkoła nurkowania

 

Po zbyt szybkim wynurzeniu –> pomijając przystanek bezpieczeństwa oboje byliśmy na powierzchni.

Krótka wymiana zdań:

JA –Co się stało?

JA –Spokojnie, podpłyniemy bliżej brzegu i pogadamy–OK?

 

Po chwili płynięcia na plecach w kierunku brzegu kolega przestał płynąć, głośno zadałem pytanie „co z Tobą?” na które już nie odpowiadał. Podpłynąłem do niego bliżej i zdjąłem maskę, zauważyłem że oddycha płytko, ale nie odpowiada na pytania oczy były zamknięte.

 

Nie myśląc wiele zakręciłem zawór wylotowy suchego skafandra i dopompowałem jego skafander uzyskując tym jeszcze lepszą pływalność, po czym zacząłem holować nurka metodą „za zawór„.

Po dopłynięciu do linii brzegowej zdjąłem najpierw swój sprzęt–> w zasadzie zrzucając go gdzie popadnie, łącznie z płetwami, a w tym czasie wołając koleżankę, która była naszym support–em powierzchniowym, kolejno zacząłem rozbierać nurka ze szpeju zostawiając go w skafandrze.

Wciągnąłem go na duży kamień i ponownie osłuchałem  kolegę, który niestety już NIE ODDYCHAŁ.

Zachowując zimną krew wykonałem 5 wdechów ratowniczych usta – usta i serię 30 uciśnięć – nurek dalej NIE ODDYCHA.

Zostawiłem kolegę na kamieniu i podbiegłem w stronę ulicy, nasze samochody były oddalone o jakieś 100m zacząłem wołać o pomoc w kierunku samochodów – prosząc o zestaw tlenowy z mojego samochodu oraz wezwanie pomocy tj. pogotowia. Na parkingu była jedna osoba z naszej grupy jako support powierzchniowy i miała informacje gdzie jest tlen, oraz dwóch nieznanych mi nurków z Polski w towarzystwie kobiet – sądząc po sprzęcie jaki mieli byli to nurkowie TECHNICZNI.

W tym czasie szybko zdjąłem swój skafander, który przeszkadzał mi ruchowo i do tego zacząłem się w nim mocno pocić.

Przybiegli do mnie panowie nazwijmy ich RATOWNIK 1 i RATOWNIK 2 zabierając mój zestaw tlenowy oraz swój stage  7l z tlenem.

Poprosiłem o pomoc w wyciągnięciu nurka na powierzchnię, mieliśmy do pokonania kilkustopniowe schody, wyciągaliśmy nurka na brzeg jednocześnie opisałem w skrócie co się stało.

Powiedziałem, że nie oddycha i musimy przeprowadzić resuscytację krążeniowo oddechową RKO.

Po położeniu kolegi na trawie w bezpiecznym już miejscu, szybko rozpięliśmy zamek skafandra i przełożyliśmy głowę przez kryzę, by nie było ucisku kryzy neoprenowej na tętnicę szyjną oraz rozpięliśmy częściowo ocieplacz robiąc sobie miejsce na dłonie. RATOWNIK 1 szybko się przedstawił jako, że jest strażakiem. Wspólnie ustaliliśmy, że on przejmuje głowę, a ja będę uciskał klatkę, RATOWNIK 1 sprawdził oddech  nurka i potwierdził brak funkcji życiowych– NIE ODDYCHA, twarz mojego kolegi wydawała mi zmienić nieco kolor, a jego oczy były na wpół otwarte. Rozpoczęliśmy RKO– poprosiłem RATOWNIKA 2 o podanie zestawu tlenowego i podłączeniu worka samorozprężalnego „potocznie AMBU” oraz RATOWNIKA 1 by go używał. Szybko doszliśmy do prawidłowego rytmu 30 uciśnięć na dwa wdechy. Po kilku seriach RATOWNIK 1 ( ten od głowy i ambu) zwrócił mi uwagę, że uciśnięcia zaczynam robić za płytkie w mojej opinii bardzo słuszna uwaga, byłem już zmęczony – poprosiłem RATOWNIKA 2 o podmianę w uciskaniu. W tej samej chwili wyciągnąłem nóż i zacząłem rozcinać suchy skafander w celu wydostania kolegi. Po chwili RATOWNIK 1 zauważył, że nurek/pacjent zaczął oddychać obróciliśmy go wspólnie na bok do pozycji bezpiecznej i powiedziałem by przełączył „ambu„ na maskę tlenową z rezerwuarem. Mój KOLEGA nurek odzyskał oddech i dało wyczuć się tętno na tętnicy szyjnej i promieniowej.